Δευτέρα 17 Αυγούστου 2009

"ΔΩΔΕΚΑ" : Μέρος 1ο - Η αρχή

-Παρακολούθησες ποτέ παιδιά να παίζουν στο Λούνα Παρκ; Πήγες ποτέ να ψωνίσεις παιδικά ρούχα; Να δεις ωραία χρώματα, να αγγίξεις βελούδινα ρουχαλάκια… Προχτές πήγα στην ξαδέρφη μου τη Μαίρη που γέννησε πριν τρεις μήνες. Να δεις ένα παιδάκι Ελένη, κουκλάκι, τόσο δα μικρό, με κάτι δαχτυλάκια και δυο χειλάκια που ψάχνουν συνέχεια το μπιμπερό. Μύριζε όλο το σπίτι μωρό, μια απίστευτη μυρωδιά, τόσο γλυκιά και καραμελένια. Αχ, άντε να δω εγώ πότε θα αξιωθώ. Ελένη; Σου μιλάω. Που χαζεύεις;


-Ρε Ζωή τι σε πιάνει πάντα τα Χριστούγεννα; Η μελαγχολία των γιορτών που γράφουν τα περιοδικά ; Κάθε χρόνο λες τα ίδια πράγματα. Ακριβώς. Πότε θα κάνω οικογένεια, πότε θα πάω σε δικό μου σπίτι, πότε…πότε… πότε; Φτάνει πια. Χαλάρωσε. Μην είσαι τόσο ανυπόμονη…όλα στη ώρα τους…ζήσε και λίγο το σήμερα.


-Καλά… μιλάς κι εσύ τώρα που τα έχεις όλα, μουρμούρισε η Ζωή, «φωνάζοντας» τη σκέψη της.

Για τη Ζωή, η Ελένη, η …κολλητή της, τα είχε όλα.


Ένα πανέμορφο αγοράκι πέντε ετών και έναν άντρα, που έμοιαζε να βγήκε από εξώφυλλο περιοδικού, έναν άνθρωπο που τη λάτρευε και την παρακαλούσε χρόνια τώρα να παντρευτούν.

Για την Ελένη, ο Κωστάκης, το σπουδαιότερο κομμάτι της, ήταν και το τυχαίο και μοιραίο λάθος της ζωής της. Που της είχε ομορφύνει τη ζωή αλλά της είχε στοιχίσει την καριέρα της και της είχε διαλύσει τα όνειρά της για το μέλλον.


Όσο για τον Παύλο, σίγουρα τον αγαπούσε αλλά κάτι μέσα της «κλωτσούσε». Κάτι την κρατούσε σε μια περίεργη απόσταση από την πραγματικότητά της και δεν την άφηνε να την χαρεί. Ήξερε ποιος ήταν ο λόγος. Τον θεωρούσε υπαίτιο τον Παύλο. Στην ουσία, ένοχο. Πρωτεργάτη των ανατροπών. Υπεύθυνο για το ότι ήταν αναγκασμένη να δουλεύει όλη μέρα σε ένα …κωλογραφείο, να καπνίζει ασταμάτητα και να πίνει καφέδες, να εκνευρίζεται, να τσακώνεται κάνοντας χαζομακέτες για χαζοεκδηλώσεις με χαζοχορεύτριες και βλακώδεις τιμοκαταλόγους για βλακώδεις καφετέριες.

«Μα αυτό ήθελα να κάνω στη ζωή μου;», αναρωτιόταν συνέχεια. « Να γίνω μικρογραφίστρια με ένα αφεντικό που μου σπάει τα νεύρα;»


Έτσι, παρόλο που είχε «οικογένεια» , δήλωνε εδώ και καιρό «μόνη» και το μόνο που σκεφτόταν ήταν απλώς να περνάει καλά. Όποιο κι αν ήταν αυτό το «καλά» σ αυτή τη ζωή που είχε.


-Ζωή σύνελθε. Λες χοντρά πράγματα. Πληγώνουν αυτά. Δες τις καταστάσεις διαφορετικά γιατί θα έρθει κάποια στιγμή που θα γίνει κανένα «μπαμ» και…

Πετάχτηκε η Ζωή.


-Σταμάτα τώρα, σύρμα, έρχεται ο Ανδρέας. Άλλη ώρα.


Ζωή και Ανδρέας. Ζευγάρι τα τελευταία δύο χρόνια. Εκτός από τον έρωτα τους μοιράζονται και την ίδια επαγγελματική στέγη. Είναι και οι δύο δημοσιογράφοι στο «Γεγονός», την εφημερίδα. Μέσα από την καθημερινή τριβή της δημοσιογραφίας είχαν έρθει κοντά, είχαν ερωτευτεί ο ένας τον άλλον πάνω από υπολογιστές, μέσα από στοίβες χαρτιά, δίπλα σε εφημερίδες και περιοδικά και φαξ, τρέχοντας να προλάβουν την είδηση και την αξιοποίησή της, γράφοντας και σβήνοντας και κλείνοντας ραντεβού…


Η αλήθεια είναι πως ο Ανδρέας έδειχνε πιο σίγουρος, πιο αποφασισμένος και σαφώς πιο ερωτευμένος από τη Ζωή. Ήταν παιδί αστικής οικογένειας, με σπουδές, πτυχία και - αυτό που λέμε- «τον τρόπο του». Ευκατάστατη οικογένεια αρχιτεκτόνων η οικογένειά του, με μεγάλο παραδοσιακό αρχιτεκτονικό γραφείο , είκοσι-τριάντα χρόνια στο Παγκράτι.


Τον είχαν πιέσει να ακολουθήσει το επάγγελμα και κάποια στιγμή να πάρει το γραφείο στα χέρια του αλλά αυτός ήταν «αλλού».


Τους το ανακοίνωσε πολύ απλά, χωρίς καμία…επισημότητα, έτσι…στα ξαφνικά ένα απόγευμα. Μπήκε στο Αριστοτέλειο, στη Θεσσαλονίκη, πήρε πτυχίο από τα Μ.Μ.Ε. και βάλθηκε να γίνει δημοσιογράφος.


Η οικογένεια βρήκε αυτό που γύρευε στη μικρότερη αδελφή του. Θέλοντας να ικανοποιήσει τους γονείς αλλά και να «εκμεταλλευτεί» την οικογενειακή παράδοση - δεν ήταν και …κακές οι προοπτικές- , πήγε στην Ιταλία, σπούδασε εκείνη αρχιτέκτων και πλέον, κρατούσε στην ουσία εκείνη το γραφείο.


Γύρισε το κεφάλι της και τον είδε να ‘ρχεται. Είχε όνειρα. Αισθανόταν το βιολογικό της ρολόι να χτυπάει δυνατά και να της δείχνει το δρόμο της οικογένειας. Ήθελε να κάνει παιδιά και το έδειχνε.

Για τον Ανδρέα αυτή ήταν η πρώτη σοβαρή σχέση που είχε. Για την Ζωή… είχε υπάρξει και ο Έκτορας. Σηκώθηκε απ΄ την καρέκλα της να τον υποδεχτεί, αγκαλιάστηκαν, φιλήθηκαν.

- Όλα καλά; τον ρώτησε


- Μια χαρά, απάντησε χαμογελαστός. Τι κάνεις Ελενίτσα σούπερ γκόμενα;

Έσκυψε και τη φίλησε και την Ελένη.


- Σου τα είπε όλα ο…συνεντευ.. συνεξευ…αει στο διάολο…αυτός που του πήρες τη συνέντευξη τέλος πάντων; Τον ρώτησε εκείνη.


Γέλασε αυτός.


-Αν μπορούσε ας έκανε κι αλλιώς.

Τόνισε μία – μία τις συλλαβές :

- Συ-νε-ντευ-ξια-ζό-με-νος. Είναι δύσκολη λέξη.

Πετάχτηκε η Ζωή:

-Για βάλε καμιά παρουσιάστρια των πρωινάδικων να την πει γρήγορα…

Γέλασαν.


- Καλά αφού το ξέρουμε, είσαι δαιμόνιος ρεπόρτερ αγόρι μου.

- Άστα Ελένη μη με δουλεύεις… εγώ δαιμόνιος δεν είμαι, αυτός ήταν απελπισμένος και ήθελε να τα πει όλα.

Κάθισε .


- Θέλω απεγνωσμένα ένα fredo.

Έκανε νεύμα στη σερβιτόρα, της «πέταξε» την παραγγελία του και γύρισε προς τη ζωή, κοιτάζοντάς την στα μάτια.

-Λοιπόν;

-Τι λοιπόν;

-Αλήθεια πως και ήρθατε πάλι σε αυτό το μαγαζί; Δεν είναι του γούστου σας εσάς τα lounge café. Πάντως έχει ησυχία και ηρεμία και είναι ό,τι χρειαζόμουν μετά τη συνέντευξη.

-Γι’ αυτό το διαλέξαμε. Τέτοιες μέρες γίνεται παντού…πανικός . Θέλαμε κάτι πιο ανθρώπινο για να πούμε τα δικά μας, τις μελαγχολίες μας, τα σχέδιά μας, τα όνειρά μας για το μέλλον, βρε αγάπη μου…


-Τα κουτσομπολιά σας θέλετε να πείτε! Τέλος πάντων, κανονίσατε τίποτα για αύριο; Γιορτές έχουμε. Δεν θα πάμε κάπου…κάπου καλά… κάπου…ατμοσφαιρικά.

Οι δυο φίλες κοιτάχτηκαν και γέλασαν.

-Ε, που αλλού, στον Γονίδη θα πάμε, είπε η Ελένη.

Ξέσπασε σε άγρια γέλια ο Ανδρέας.

- Να πάτε, είπε. Κι εγώ θα βγω με τη…Μενεγάκη κι ας μην μπορεί να πει το «συνεντευξιαζόμενος». Λυπάμαι που θα χάσω το Γονίδη να τραγουδάει την …Άγια Νύχτα αλλά τι να κάνουμε; Άσε που την Άγια Νύχτα θα την είπε στο προηγούμενο ρεβεγιόν.

- Πάψε. Εξυπνάκια. Λοιπόν κανονίσαμε με την Ελένη, την Γεωργία, τον Θωμά και τον Λεωνίδα με την Χρύσα…

-Φτάνει, πετάχτηκε ο Ανδρέας. Κανένας άλλος;

-‘Ελα τώρα, θα πάμε σε εκείνο το μαγαζί στο Θησείο που παίζει τζαζ… που σου είχε αρέσει τότε που ξαναπήγαμε…

-Τέλεια. Όλοι μαζί λοιπόν. Καλά θα έρθει κι ο Λεωνίδας με τη Χρύσα από Ξάνθη; Τα κατάφερε ο μπαγάσας να πάρει άδεια τέτοιες μέρες; Κι αν έχουμε κανένα θερμό επεισόδιο;

- Λίγα με τον …κύριο Διοικητή Ανδρέα γιατί ξέρεις δε σηκώνει και πολλά…

- Ξέρω , ξέρω… θυμάσαι την τελευταία φορά που του έκανα εκείνη την πλάκα; Ένα μήνα έκανε να μου μιλήσει ο άτιμος.

- Έλα μη γίνεσαι κακός τώρα, χαίρομαι που αυτές τις μέρες θα είναι μαζί μας και τα αδέρφια μου. Ο Λεωνίδας ήδη θα βρίσκεται στο δρόμο…

9 σχόλια:

  1. Ανάμεσα στο βοή του Υπλογιστή μου διάβασα όσο πιο γρήγορα μπορούσα το κείμενο αυτό!Ομολογώ πως έχει ευχάριστους διαλόγους ενώ συγχρόνως αναφέρεται σε πολύ σοβαρά θέματα της σημερινής αλλα και όχι μόνο, εποχής μας!Η πλήξη!Το συμφερον που καταλήγει στο βόλεμα!ο συμβιβασμός με τους άλλους! Είδα ότι πιο τραγικό για μένα σε σε μία περιγραφή ελάχιστον λεπτών!Πιο καλή η μοναξια τελικά;;;
    Σας ευχαριστώ!Θα περιμένω την επόμενη ανημέρωσή σας!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. poly endiaferon gia ksekinhma ......mu krathse kalh parea sto grafeio .........anemeno th syneheia k tis anatropes pu ehoun na ginoun.....

    Sas efharisto poly

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. PARA POLY OREO KEIMENO...KAI ME XIOUMOR :) AN KAI POLY MAKRIA SAS ESTO KAI AUTO POU DIAVAZO APO EDO MOU KRATA SINTROFIA..KAI EDIAFERON... ANHPOMONO THN EPOMENH SYNEXIA...
    PANTA EPITYXIES SE OLA TA BIBLIA SAS..
    THANK U ...⊰✿ E V A ⊰✿

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Λοιπον ...μολις το διαβασα και θελω να σας πω οτι με καποιες μικρες διορθωσεις το βρισκω ευχαριστο,επικαιρο και αναλαφρο οτι πρεπει για τωρα το καλοκαιρι...με φτωχο λεξιλογιο ,αλλα καθημερινο.Περιμενω την συνεχεια....και παιδια απο πειρα σας λεω οτι το νεογεννητο δεν ψαχνει το μπιμπερο αλλα το στηθος της μαμας του,και αν γραφετε lounge cafe τοτε γραψτε και fredo η ολα η τιποτα στην γλωσσα τους.Ειστε αξιεπαινοικαι μονο που το σκεφτηκατε και μεσα στο καλοκαιρι ασχοληθηκατε.....καλη επιτυχια!!Αγγελικη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αρκετά βαρετό. :-) Μπορεί όμως να φτιάξει στη συνέχεια. Καλή επιτυχία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Το κείμενο έχει σοβαρά προβλήματα, τα οποία μαρτυρούν εκφραστική δυσχέρεια και κάνουν την ανάγνωση κουραστική. Για παράδειγμα:

    - Αλλαγή του χρόνου της αφήγησης στα καλά καθούμενα από Αόριστο σε Ενεστώτα.

    - Κατάχρηση των αποσιωπητικών.

    - Ανούσιοι, αδύναμοι διάλογοι «τηλεοπτικού» τύπου, που όμως δεν μπορούν να σταθούν χωρίς τη συμβολή της εικόνας και δεν πείθουν ότι υπηρετούν άλλο σκοπό πέρα από τη συμπλήρωση κάποιου απαιτούμενου αριθμού λέξεων.

    Εύχομαι καλή (καλύτερη) συνέχεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Λιτό, εύληπτο και πάνω από όλα με σύγχρονους προβληματισμούς και σκέψεις. Είναι πολύ σημαντικό που θα "χωρέσουν "σε ένα βιβλίο 12 διαφορετικοί χαρακτήρες και τρόποι γραφής και αντίληψης! Καλή συνέχεια και καλή επιτυχία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Σας ευχαριστούμε όλους για τα σχόλια σας. Περιμένουμε και στα επόμενα μέρη που θα αναρτηθούν τις επισημάνσεις σας.Να είστε καλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αποδίδει με απλό, αλλά όχι και απλοϊκό τρόπο βασικές εκφάνσεις της καθημερινότητας! Κυριαρχεί η έννοια της ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ, γεγονός που προσδίδει ιδιαίτερη γοητεία!! Αισθητοποιεί με λίγες λέξεις κυρίαρχα συναισθήματα στη ζωή ενός ανθρώπου! Διεγείρει τη σκέψη, δίνοντας το έναυσμα για προβληματισμούς! Καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή